Ik ken het fenomeen ‘verliefd op een presentator’ en ik heb het altijd met Sacha de Boer gehad.

Dat zal pijn doen als ze er vanaf begin mei niet meer is en volledig in beslag wordt genomen door fotografie en die smakeloze gehaktbal Rick. Sacha was geen echt stuk met Rubensborsten en -billen, geen pruillippen (niet in haar gezicht tenminste) en geen gekmakende oogopslag. Ze was gewoon een meisje dat door de studio wandelde, zich hier en daar bukte om, bijna (ter)loops, haar strakke billen te tonen aan het Nederlandse volk en ver volgens met een zoetgevooisde stem de grootste rampen de ether ingooide. Ze was een variant op een kostschoolmeisje met een ruiten rokje van wie je dacht dat ze nog nooit geneukt had omdat je je niet kon voorstellen dat ze uit elkaar ging na een potje vrijen. In mijn fantasie zag ik haar bloemen uitstrooien over de koude vloer van de studio, eendjes voeren met haar slanke handjes en het hoogste lied zingen als een roodborstje in de ballingschap van de tv-wereld. Ik zal haar missen, ze was een onderdeel van mijn woonkamer geworden. Als ze presenteerde, verscheen ze om acht uur in beeld en werd twintig minuten later meegenomen door het weerbericht, wat wil je nog meer van de vrouw van je leven? Kort maar krachtig.